Onze verhalen
Saro Tomi (25) heeft zijn plek gevonden in Amsterdam. De ondernemende Iraniër is krap twee jaar in Nederland en druk bezig met wat hij heel graag doet: hair styling, visagie en theater make-up. Hij werkt bij een kapsalon en volgt een visagie-opleiding.
De gemeente Almere en stichting Inspiratie Inc. slaan de handen ineen voor de bouw van een intercultureel dorp in Almere Oosterwold, waar mensen kunnen wonen, werken, samenkomen en kunnen deelnemen aan verschillende activiteiten.
Onderzoeksjournalist en documentairemaker Sinan Can (1977) heeft grote idealen en een niet te stillen honger naar wereldvrede.
Dit artikel is een hoofdstuk uit het boek “A Refugee – From Erbil to Amsterdam” van Taleb Ibrahim dat uit het Arabisch naar het Engels is vertaald door Amal Abdulmawla & Abdulla Fadel.
Journalist Entisar El-Ghareeb vluchtte jaren geleden uit Irak. Rotterdam herinnert haar aan de stad waar ze vandaan komt: Basra, ‘de allermooiste stad van heel Irak’.
In het Rijksmuseum voor Oudheden in Leiden is vanaf 20 oktober een solotentoonstelling te zien van de Irakese kunstenaar Qassim Alsaedy. Entisar Al-Ghareeb voerde in 2011 een bijzonder interview met deze succesvolle kunstenaar: over oorlog, ballingschap en hoe het is om opnieuw te beginnen.
Katja Lasseur, speciaal gezant van Nederland voor de Afrikaanse Grote Meren regio, heeft een bezoek gebracht aan Burundi. Op 5 augustus 2017 had Burundi de eer deze gerenommeerde persoonlijkheid te ontvangen.
Er bestaat een verborgen wereld in Nederland van wanhopige, getraumatiseerde mensen. Ze proberen te overleven zonder dak boven het hoofd, zonder geld, zonder ziektekostenverzekering of enig ander recht. Het is de wereld van de vluchteling die oorlog en geweld ontvluchtte en van wie de asielaanvraag onterecht is afgewezen.
Een kleine stad in vergelijking met Parijs, Londen, Rome of New York, met een bescheiden paleis op de Dam en een aantal historische monumenten. Niettemin is Amsterdam een metropool waar 180 verschillende nationaliteiten samenleven.
Toen ik in de noodopvang voor asielzoekers in de Amsterdamse Havenstraat begon te werken, in september 2015, hingen er op de muren A4-tjes met de mededeling dat de mensen daar enkele weken zouden verblijven, voordat ze zouden verhuizen naar een andere locatie en hun asielprocedure zou beginnen. Het werden acht maanden.
Het vergt moed om je eigen vooroordelen onder ogen te zien, merkte Sara Mohammadi. “Nog steeds voel ik de schaamte en de pijn.”
De noodopvang Havenstraat sloot ongeveer een jaar geleden, maar met een aantal mannen heb ik nog veel contact. Ik vind het bijzonder om mee te maken dat ze steeds weer een andere fase van hun Nederlandse leven ingaan.
Mustafa Hadziibrahimovic vluchtte op vijftienjarige leeftijd vanuit Bosnië voor de Joegoslavische oorlog in de jaren ’90. Over zijn vlucht en zijn ervaringen schrijft hij momenteel het boek ‘De getuigenis van de witte vlinders’. Een deel van dit boek is nu te lezen op RFG Magazine.
Jullie die in vrijheid leven. Wij wisten wat de mensenrechten zijn in jullie mooie land. Ik zal mijn verhaal niet vertellen, want jullie kennen het verhaal van de oorlog, die wij hebben beleefd en wat ons heeft beroofd van alles. Gewoon omdat we vrede en vrijheid wilden, zoals jullie die hebben.
Elke maand vullen Arabische lofdichten, muziek en poëzie het Verhalenhuis in Rotterdam. Al Rewaq (het Steegje of de Corridor) is een initiatief van de Syrische schrijver en dichter Adnan Alaoda.
Deze lente vullen de tulpen de Nederlandse velden. De meeste Nederlanders kennen het verhaal van de import van de tulpenbollen van hun land uit Turkije in 1593. Er werd gedacht dat de tulpen geluk en vreugde brachten.
Onder een spervuur van kogels en dekens van bommen verlaten we in maart 2013 Aleppo, een stad in het noordwesten van Syrië, en trekken we van het ene huis naar het andere met onze laatste spullen in kleine koffers.
Dit artikel is het eerste in een serie essays over de onontwarbare relatie tussen het politieke en het persoonlijke in het hedendaagse Iran. De thematiek van de essays is uitgewerkt in een metaforisch verhaal.
Bijna drie jaar geleden zag ik hem voor het eerst: Een kind van vijf in het kantoor van het IND in Den Bosch. Hij was aan het spelen. Toch leek hij niet op andere spelende kinderen, stotterend, zonder ouders.
Eritreeërs. In april zagen we er eindelijk een paar op het journaal, vanwege hun protest in Veldhoven tegen een bijeenkomst van de enige toegestane Eritrese politieke partij. Maar meestal hoor of lees je weinig over deze mensen, hoewel ze na de Syriërs de tweede grootste groep recente vluchtelingen in Nederland vormen.
Ik herinner me lang geleden, dat ik geen vluchteling was. Ik was, en vele mensen met mij, woonachtig in eenvoudige huizen, die kleine kamers bevatten en in die kamers hadden wij heel mooie dagen.
Ter gelegenheid van Wereldvluchtelingendag, 20 juni jongstleden, constateerde het Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen (UNHCR) dat de afgelopen twee jaar naar schatting tussen de 420.000 en 430.000 Burundezen zijn gevlucht naar verschillende Afrikaanse landen.
We hoorden vorig jaar over de Syrische stad Palmyra. Deze stad, ook wel bekend als de stad van Duizend Zuilen, werd voor 80 procent vernietigd vanwege de oorlog in Syrië. Maar wat weten we over Palmyra? Wat betekent de archeologie en wie heeft deze stad geregeerd? Waar bevindt het zich?
Op zondagochtend 4 juni las ik een korte zin op Facebook, geschreven door een vriendin die in de VS woont: “Wat is er weer aan de hand in Londen, in godsnaam?” Ik dacht meteen: “O nee, weer een aanslag.”
