Volledige stilte

Het leven waar je over klaagt,
is een droom van anderen.
Met anderen bedoel ik
de mensen die onder ons leven.
Met hen delen we dezelfde planeet,
maar helaas niet hetzelfde leven.

Doe je ogen dicht en stel je voor,
dat je in een donkere koude kamer bent,
een hele kleine kamer onder de grond,
met veel mensen zit je op de grond.

De mensen ken je niet,
je weet niets van ze af.
Je kunt niet naar hun gezichten kijken,
je kunt niet met ze praten,
omdat dit gewoon verboden is.

Het enige geluid dat je kunt horen,
is het geluid van de lege buiken,
of het schrapen van de droge kelen.

Slechte geuren van overal om je heen,
een muffe geur, roest en bloed ook.

Veel vragen dwalen door je hoofd…
Hoe lang blijf ik hier nog?
Een maand?
Een jaar?
Twee jaar?
Vijftien jaar?
Of zal ik hier sterven?

Hoe zal mijn einde zijn?
Onder marteling?
Executie?
Door ziekte, kou?
Of honger en dorst?

Waarschijnlijk zal ik uiteindelijk
mijn verstand verliezen en gek worden.

Hoe gaat het met mijn familie?
Missen ze mij?
Herkennen ze mij nog?
Of ben ik vergeten?

Plotseling…
hoor je een geluid van ver,
een slachtoffer schreeuwt
terwijl een beul hem martelt.

Alle vragen verdampen uit je hoofd
en blijft nog alleen maar een vraag,
zal ik de volgende zijn?

Doe je ogen nu open.
Dit is niet geïnspireerd door de verbeelding,
dit is een heel klein onderdeel van
de realiteit van gevangenen in Syrische gevangenissen.

Het trieste is dat ze
geen criminelen of slechte mensen zijn,
hun enige misdaad is dat ze in vrijheid en
waardigheid willen leven.

Ze kunnen de mensen vermoorden,
maar gelukkig de menselijkheid niet.
De wereld is onrechtvaardig genoeg,
daarom moet jij eerlijk zijn.

Onthoud altijd dat je geluk hebt,
omdat je niet bij hen bent
en maak een plaats voor ze
in je geheugen.

Misschien is dit de enige hulp
die je ze kunt bieden
in zo’n wrede wereld.

Cartoon: Lisa Witmond