Salwa: ‘Mijn inburgeringsdiploma is het bewijs dat ik nog leef’

Met mijn halve hart en halve taal, probeer ik op het podium van het leven te staan om met de mensen om mij heen nog één keer te dromen. 

Toen ik jong was wou ik comedian, actrice, danseres of muzikant worden. Ik wilde op een podium staan. Lachen en vrolijkheid kenmerkten mijn karakter. Ik was een heel vrolijk meisje met grote dromen. Maar mijn vader was militair. Hij was lid van de veiligheidsdienst van de Syrische president Hafez al Assad. Hij was een mooie man, sterk als de president, met een rechte rug en groene, dwingende ogen. Een strenge, dictatoriale vader. Theater, acteren en muziek vond hij onzin. Daardoor kreeg ik niet de kans om mijn talenten te laten groeien en bleven die gevangen in mijn hoofd.

Toen ik mijn middelbare school had afgemaakt, wilde ik naar de toneelacademie, maar dat was tegen de zin van mijn vader. Hij wilde dat ik vertaler voor de president zou worden. Om die reden ging ik Engelse literatuur studeren, want dat was de beste manier om mijn Engelse taal te verbeteren. Ondertussen had ik stiekem een eigen plan voor mijn toekomst bedacht, samen met mijn moeder. Ik meldde me aan bij de toneelschool en volgde stiekem twee studies tegelijkertijd. Alles verliep goed tot de dag waarop ik ruzie kreeg met mijn oudere zus. In een moment van boosheid vertelde zij mijn geheim aan onze vader. Hij werd hij gek van woede. Ik werd gestraft en moest een week binnen blijven. Gevangen. Mijn studie aan de toneelschool moest ik stoppen. Vanaf dat moment probeerde ik me te gedragen als een gehoorzaam meisje.

Toen ik klaar was met mijn studie Engelse literatuur overleed mijn vader. Zijn droom over mij werd een zware erfelijke last. Mijn eigen dromen waren gestopt. Om mijn vaders droom waar te kunnen maken, heb ik verschillende vertaalcursussen gevolgd. Na veel moeite werd ik journalist en vertaler van Engels naar Arabisch. Ik trouwde, ging aan het werk en kreeg kinderen. Maar op een dag moest ik alles achterlaten. Ik vluchtte naar Nederland. Eenmaal in Nederland was ik leeg. Ik had geen dromen meer om waar te maken, geen taal, geen gedachten, geen bestaanszekerheid. Zonder vrolijkheid en zonder reden om te lachen voelde ik me dood.

Inmiddels heb ik de Nederlandse taal geleerd en bezit ik een inburgeringsdiploma. Het is voor mij het bewijs dat ik nog leef. Mijn nieuwe droom is om mijn ziel sterk te maken, net zo sterk als mijn vader was, en mijn vroegere ik te hervinden.

Foto boven dit artikel: Thomas Hawk (via Flickr Commons)