Open brief van een Arabische vluchteling aan Jacinda Ardern

De afgelopen jaren was ik gewend geraakt aan de verschijning van de Nieuw-Zeelandse premier Jacinda Ardern. Onlangs trad ze af. Ze liet weten dat ze zich, ondanks haar successen, niet kandidaat zou stellen voor de verkiezingen. Heeft ze dan niks geleerd van de leiders in de Arabische wereld?

Toen ik hoorde dat Jacinda Ardern aftrad was ik opgelucht. Ze zou mijn hoofd niet meer laten kraken met haar persconferenties en media-optredens. Ik was blij dat ze na vijf-en-een-half jaar als premier van Nieuw-Zeeland eindelijk de witte vlag hees en zei: ‘Ik heb mijn land niets meer te bieden.’ Maar ook vroeg ik me af waarom ze zich overgaf na slechts een korte periode van heerschappij, terwijl ze nog in de bloei van haar jeugd was.

De zetel van de macht

Waarom bleef ze niet zitten op de zetel van de macht, zoals elke Arabische president die ‘oprecht en toegewijd is aan zijn land en volk’? Waarom leerde ze niet van hun ervaringen en avonturen? Zag ze bijvoorbeeld niet de ervaring van de voormalige Algerijnse president Abdelaziz Bouteflika, die zich in een rolstoel voortbewoog, niet eens meer kon praten, maar desondanks zijn kont niet van de presidentiële zetel tilde? Die leek te zijn ingesmeerd met lijm, totdat de Algerijnen gingen demonstreren en hem uiteindelijk uit de stoel rukten die aan zijn kont plakte. Misschien is de stoel van Ardern van Tefal gemaakt?

Welvaart en gelijkheid onder Assad

‘Ik heb geen plannen voor de nabije toekomst, behalve om meer tijd met mijn familie door te brengen’, zei Ardern. Waarom wacht ze niet tot haar dochter ouder is, de teugels van de macht overneemt en Ardern van een goede toekomst verzekert, zoals de voormalige Syrische president Hafez al-Assad deed met zijn zoon Bashar? Heeft ze niet gezien hoe de grondwet werd gewijzigd na de dood van Hafez, zodat deze Bashar paste als een paar schoenen waar hij zo in kon stappen? Binnen twee minuten werd over het nieuwe amendement gestemd in een plaats die allesbehalve een parlement kan worden genoemd. Heeft ze niet gezien hoe Syrië onder het bewind van Bashar is gekomen en hoe de Syriërs leven in een land van welvaart en sociale gelijkheid? Tenslotte reizen de Syriërs ook naar Europa en de rest van de wereld, waar ze iedereen vertellen over hun unieke democratische ervaring.

Welke oorlogen voerde ze?

In een optreden van zo’n drie jaar geleden, vatte Ardern haar prestaties van de voorgaande twee-en-een-half jaar in twee minuten samen. Hoe ze vocht voor vrouwenrechten, werkgelegenheid, wooneenheden bouwde, 140 miljoen bomen plantte, de levensstandaard verbeterde, wetenschappelijk onderzoek ondersteunde, en ga zo maar door. Ik vroeg me af, wat zijn dat voor prestaties? Welke oorlogen voerde ze tijdens haar bewind? En waarom hing ze geen medailles op haar borst zoals de Arabische leiders? Wat is het nut van wetenschappelijk onderzoek? Heeft ze bijvoorbeeld de hoogste toren ter wereld niet gezien? En het grootste mondkapje kwam in het Guinness Book of Records? Wat zijn de vrouwenrechten waarvoor ze heeft gestreden? Heeft ze de rechten niet gezien die vrouwen in Arabische landen verwierven, die nu mogen autorijden?

Geen druppel bloed

Ach mevrouw Ardern, vergeet al deze onzin geschreven door een Arabische vluchteling. Als hij niet zo’n hekel had aan het ophemelen van mensen, vanwege de grote aantallen foto’s van Arabische leiders die overal in de Arabische landen worden verspreid, zou hij een foto van u ophangen. Niemand kan vergeten hoe u de vergaderzaal van de Verenigde Naties binnenkwam terwijl u uw kind droeg, alsof u op dat moment de verantwoordelijkheid van het moederschap niet kon opgeven, noch de verantwoordelijkheid die u als premier had. Het is genoeg voor u dat uw naam de geschiedenis is binnengegaan vanuit de breedste poorten zonder een druppel bloed te vergieten. Het is genoeg voor u dat u een mens bent. Wees er zeker van dat uw dochter later met veel trots zal zeggen dat ze de dochter is van Jacinda Ardern.

Foto boven dit artikel: Nevada Halbert (via Flickr Commons)