Integreren als tulpen in Nederland

Deze lente vullen de tulpen de Nederlandse velden. De meeste Nederlanders kennen het verhaal van de import van de tulpenbollen van hun land uit Turkije in 1593. Er werd destijds gedacht dat de tulpen geluk en vreugde brachten. De prijs bereikte destijds ongeveer 4000 florijn voor één bloemblaadje.

Deze bloem fascineerde de Nederlandse samenleving op zo’n manier dat het stijgen van de prijs van één bloem leidde tot het openen van een investeringsmarkt voor het kopen van de bollen en het verkopen ervan in hun seizoen. Door de snelle verspreiding van deze bloem en haar schaarste, begonnen de Nederlanders de bollen te kopen en op te slaan om ze vervolgens het in het volgende seizoen te verkopen. Daardoor vermeerderde het aantal tulpen en dat zorgde voor een plotselinge daling van de prijzen.

Van al het eerdergenoemde is de Nederlandse lezer op de hoogte, maar ik als vluchtelinge ontdek het verhaal van deze bloem voor het eerst. Ik hield mij voorheen, toen ik in mijn land was, niet bezig met verhalen over bloemen. Wij hebben in Syrië de pure witte jasmijn, die witter wordt in warme zomernachten. Deze bloem wordt niet ouder dan drie dagen. Kinderen maken er armbanden van nadat het op de grond valt. Het heeft een bijzondere geur, die ik ruik met mijn neus, ondanks mijn vertrek uit mijn land lange tijd geleden. Maar het nieuwe hier is dat er in mijn huis een koppige tulp is.

Spreek de bloemen niet tegen… zij bloeien weer opnieuw

Ik ben in mijn nieuwe huis in Nederland gaan wonen aan het einde van het vorige zomerseizoen. Het huis heeft een tuin, gevuld met aparte planten en groene bladeren die mij onbekend zijn. Ik haatte destijds mijn nieuwe naam, “de vluchtelinge”. Ik voelde mij niet op mijn gemak bij het zien van iets dat ik niet kende. Ik was bang anderen te vertrouwen, “vanwege de oorlog in mijn land en de gevolgen ervan op mijn psyche”. Ik weet echt niet waar ik moet beginnen in een land waarvan ik alleen mijn huis ken, waar ik woon, en waarnaar ik de weg tot zes keer toe herhaaldelijk kwijt ben geraakt.

Alles om mij heen is nieuw voor mij. Ik sta voor een tuin die schoongemaakt moet worden en hoge bomen die gesnoeid moeten worden. De bladeren van de tulp verschenen tussen de stenen op de grond van de tuin op een ergerlijke manier. Hoe kunnen zij in mijn nieuwe tuin groeien zonder toestemming?

Ik begon de tuin schoon te maken en de bomen te kappen zoveel ik kon. Ik liet die dag geen groen blaadje in mijn tuin zonder die er te hebben uitgetrokken. Zelfs de tulpenbloemen. Ik trok ze tussen de stenen van de tuin uit. Wees alstublieft niet boos op mij, ik ken ze niet.

Mijn oma die in nog in Aleppo woont zegt: “de teelt van de planten zal mislukken, tenzij je in de buurt ervan woont”. Ik vreesde destijds het idee dat ik hier alleen zou blijven. Ik denk elke dag aan mijn land Syrië. Ik wil de bloemen daar planten, echter… heb ik geen alternatief.

Alle planten heb ik uit mijn tuin verwijderd. Dit om er zeker van te zijn dat de profetie van mijn oma niet uit komt. Ik heb ze vastgebonden in grote pakken en heb ze weggegooid. Vervolgens heb ik aarde op de gaten gegooid, omdat ik vreesde dat er beestjes in woonden. Al snel was ik van al het groen verlost.

Het lenteseizoen kwam opnieuw. En wie de tulpen tegenspreekt verliest. Haar bladeren verschenen weer tussen de stenen van mijn tuin. Ik dacht dat ik ze met wortel en al had verwijderd, maar zij hebben besloten om opnieuw te leven. Haar terugkeer, vandaag, heeft een klein verschil gemaakt, namelijk dat ik van mijn huis begin te houden. Ik gebruik mijn tuin, heb bollen en munt geplant en de zonnebloemen bloeiden. Ik heb Nederlandse vrienden gekregen en ik confronteerde mijzelf met het feit dat ik een vluchtelinge ben die ervan houdt zich aan te passen aan haar nieuwe leven.

Integreren als de tulpenbloemen

De standvastigheid van de tulpen bewoog in mij de lust om op onderzoek uit te gaan over haar verhaal van de tulp. Zij is, net als ik, als migrant uit Turkije naar Nederland gekomen, zoals de situatie van vele nieuwe Syrische vluchtelingen. Haar prijs verschilde totdat het in het hele land wijdverspreid is geworden, en het is een van de symbolen geworden voor het Nederlandse koninkrijk. Deze bloemen bloeiden in verschillende omgevingen en variërende klimaten, maar zij hebben besloten te leven. Toeristen uit de hele wereld zijn gekomen om de tulpenvelden te zien in haar verschillende kleuren, terwijl zij het licht reflecteert van de zonsopgang en zonsondergang. Zij hebben in de lage landen hun plaats ingenomen en het is een bron van nationaal inkomen geworden.

Dank aan degene die mij de eerste tulp cadeau heeft gedaan

Nadat ik twee maanden in mijn huis woonde, begon het leven een nieuwe betekenis te krijgen. Ik heb een verslag op Facebook geschreven waarin ik vroeg om hulp om mensen te vinden die met mij Nederlands zouden praten. En mij plaatsen laten zien waar ik als journalist op vrijwillige basis kan werken, nadat het gevoel van eenzaamheid mij doodde en het roest mijn vingers vulde die gestopt zijn met schrijven. Mijn vriend Dick was de eerste die op de oproep reageerde. Hij wilde mij graag ontmoeten om kennis te maken met deze nieuwe journalist die alleen woont in Haarlem Noord. Dit heeft werkelijk plaatsgevonden.

Die dag heeft hij tulpbloemen meegenomen. We hebben in het algemeen gepraat over het journalistieke werk, en hij heeft mij gevraagd weer te gaan schrijven. Hoe? En met wie? En voor wie schrijf ik in de Arabische taal? Het geluk heeft gereageerd is uitgekomen. Een andere Nederlander, genaamd Jan, heeft het vrijwillig op zich genomen om de buitenlanders de Arabische taal te leren. Hij vertaalde mijn artikelen en ik ben werkelijk begonnen.

Mijn eerste artikelen waren voor De Correspondent. Ik was vol spanning en verwachting tegelijk, nadat ik aan mijn vriend Dick vroeg wat de aard van de Nederlandse lezer was. De lezers begonnen op een mooie en vaak leuke manier te reageren op wat ik schreef, velen stuurden mij brieven met morele steun.

Mijn nieuwe leven hier was helemaal niet gemakkelijk. Ik word wakker en bereid mijzelf voor iets nieuws te leren. Ik probeer mijn doel te bereiken, te leren van de hardheid van de tulpenbloemen en te vertrouwen op mijn nieuwe vrienden. Ik ben een journalist die gek is op haar werk. Het is niet mogelijk voor mij te stoppen waar ik mee begonnen ben. Het werken in de journalistiek vervult mij, denkend, analytisch en concluderend.

De dag zal komen dat ik de tulpenbloemen zal bedanken voor wat ze hebben gedaan; voor hun standvastigheid die mij heeft geïnspireerd om een nieuw leven op te bouwen. Laten wij niet vergeten dat de tulpen niet bloeien, tenzij zij vruchtbare grond vinden.

Afbeelding: Lisa Witmond

Dit artikel is door Jema Zeitoun vertaald uit het Arabisch