‘In Gaza hebben ze alleen zeewater om te drinken’

Ik belde met mijn vriend Karim Abu Alroos om hem te troosten. Hij was er slecht aan toe: een Israëlische aanval op de stad Rafah, enkele dagen eerder, had zijn tante, haar man, hun kinderen en hun echtgenotes gedood. Daaronder was ook Hadeel, de zus van Karim. Ze was samen met haar vier kinderen gedood, de oudste zeven jaar oud, de jongste nog maar 45 dagen. Er waren geen ‘vijandige acties’ tegen Israël uitgevoerd in de buurt, het woongebouw werd zonder enige waarschuwing of aankondiging vooraf gebombardeerd.

De verhalen uit de Gazastrook zijn angstaanjagend. Van meer dan vijfenzeventig families zijn alle familieleden gedood: vader, moeder en kinderen. De foto’s en videoclips die uit de Gazastrook komen zijn verschrikkelijk en onbeschrijfelijk wreed: een kind, twee maanden oud, is de enige overlevende van een bombardement op een van de huizen nadat zijn vader, moeder, broers en zussen zijn gedood. Dagenlang bleef zijn identiteit onbekend, totdat zijn grootvader hem herkende. Lichaamsdelen van kinderen van verschillende leeftijden komen vanonder het puin vandaan. Het hoofd van een baby, niet ouder dan enkele maanden, is in tweeën gesplitst. Van veel andere kinderen resteren slechts lichaamsdelen. In een van de videoclips zie je de naasten van een van de families van wie het huis verwoest is. Slechts een enkeling heeft het overleefd. Er wordt gediscussieerd: van wie van onze kinderen zijn deze lichaamsdelen? Hun kinderen zijn verworden tot moeilijk onderscheidbare lichaamsdelen.

Een tekort aan alles

De Gazastrook, met een oppervlakte van 362 vierkante kilometer, is overvol: er wonen meer dan twee miljoen mensen, waarvan 50 procent kind is. De Israëlische bezetter beheert de toegang tot elektriciteit, water, brandstoffen en bijna alle andere goederen tot de Gazastrook, evenals  de handel en wandel van de inwoners. Vanwege de terreuroperatie van Hamas, hebben de Israëlische bezettende autoriteiten besloten de Gazastrook af te sluiten van elektriciteit, water, brandstof, voeding en medicijnen.

Daardoor leeft een miljoen kinderen in de Gazastrook nu onder in rampzalige omstandigheden. Tot nu toe zijn meer dan achthonderd kinderen gedood. Ondertussen gaan de Israëlische bombardementen gewoon door. Honderden lichamen bevinden zich nog steeds onder het puin. Vanwege een gebrek aan materieel en de enorme omvang van de ramp waren civiele verdedigingsteams niet in staat om ze eronder vandaan te halen. Het Israëlische bezettingsleger gaf de inwoners van het noorden van de Gazastrook de opdracht hun huizen te verlaten en naar het zuiden te gaan. Zo verblijven nu een miljoen mensen gedwongen opeengepakt in het zuiden van de Gazastrook. Er zijn niet voldoende bedden en ook aan voedsel en drinkwater is een tekort.

Regelrechte oorlogsmisdaden

De Egyptische autoriteiten hebben geprobeerd druk uit te oefenen op Israël voor humanitaire hulp. De eerste reactie van de Israëliërs was duidelijk: iedere vorm van hulp is verboden. Elke Egyptische bus met humanitaire hulpgoederen die de Gazastrook betreedt, zal gebombardeerd worden. De Israëlische president, Isaac Herzog, geeft de Palestijnse burgers de schuld van wat er is gebeurd. Hij zei letterlijk: “Zo lang Hamas zich onder jullie bevindt, kunnen jullie van ons niets anders verwachten dan de dood.” Ook al wist hij heel goed dat die dood een miljoen kinderen zou treffen die niks hadden gedaan behalve dat ze toevallig in Gaza waren geboren.

Israëlisch minister van Defensie Yoav Gallant bevestigt dat er op het  moment geen elektriciteit, water en voeding zijn in de Gazastrook. “Wij vechten tegen menselijke dieren!” vertelt hij zijn soldaten. Berichten over Palestijnse slachtoffers, doden en gewonden ontbreken veelal in de internationale media, in een poging te verhullen dat de Israëlische bombardementen vooral burgers treffen, die niets met de gewelddadige acties te maken hebben. De meeste van hen zijn vrouwen, kinderen en ouderen. De huidige moorden en verwoestingen hebben tot doel de eer van het Israëlische bezettingsleger te herstellen, maar onschuldige burgers zijn de dupe. Hier is sprake van regelrechte oorlogsmisdaden.

Berichtgeving in Nederlandse media

Tijdens de aaneenschakeling van gebeurtenissen belde een Nederlandse vriendin om zich ervan te vergewissen dat het goed gaat met onze families in Gaza. Ze volgde het nieuws via enkele bronnen op sociale media, vanwege een ernstig tekort aan verslaggeving op de mediasites die ze gewoonlijk volgt. Ze vertelde dat een van de Nederlandse radiozenders waarnaar ze vaak luistert slechts één bericht aan de gebeurtenissen wijdde, tijdens het nieuwsoverzicht van twee uur ’s middags, namelijk dat de inwoners van de Gazastrook bij gebrek aan water nu zeewater drinken.
Op diezelfde dag heeft de Israëlische bezettingsmacht meer dan tweehonderd mensen gedood, waaronder tientallen kinderen, en vele woonhuizen vernield, die met de inwoners erin zijn ingestort.

Mijn Nederlandse vriendin heeft ook enkele sites geraadpleegd waar ze vaker informatie vandaan haalde: daarop was geen nieuws te vinden over doden en bombardementen in Gaza of over de Israëlische belegering, over het feit dat de mensen er wegkwijnen van de honger, bezwijken van de dorst en op elk moment de dood tegemoet zien. Er werd niets gezegd over de voortdurende moordpartijen in Gaza, waar tot op dat moment bijna drieduizend personen moedwillig en op beestachtige wijze waren gedood, het merendeel onschuldige burgers waaronder ruim achthonderd kinderen.

Onevenwichtige berichtgeving

Wat mijn Nederlandse vriendin zei bleek te kloppen: sommige internationale media verborgen de omvang van de Israëlische bombardementen op Gaza en behandelden de slachtoffers van de Israëlische moordpartijen als ‘doden’ – alsof ze bijvoorbeeld aan covid waren gestorven. Zelfs de grootste Europese mediaorganisaties zoals de BBC, die bekendstaan om hun neutraliteit en professionaliteit, schetsten geen duidelijk beeld van de omstandigheden in de Israëlische Gazastrook. Zonder enige druk van de Europese publieke opinie kan de Israëlische bezettingsmacht haar misdaden in stilte doorzetten. Vallen er daarentegen Israëlische slachtoffers, dan gaan de westerse media daar heel anders mee om: zij zijn ‘vermoord’ en er wordt uitgebreid toegelicht wat er met hen is gebeurd.

Als gevolg van deze onevenwichtige berichtgeving werden Palestijnen en medestanders van de Palestijnse zaak in verschillende delen van de wereld blootgesteld aan geweld en bedreigingen. Zoals de Palestijns-Amerikaanse vrouw en haar zes jaar oude zoontje die werden aangevallen door een huisbaas vanwege hun Palestijnse achtergrond. Het jongetje overleed aan de gevolgen van 26 messteken, de moeder overleefde ternauwernood.
Hoewel het onacceptabel is om burgers tijdens oorlogen en crises tot doelwit te maken, geldt helaas wat George Orwell schreef in zijn roman Animal Farm: “We are all equal. But some of us are more equal than others.”