Ik koos niet om een vluchteling te zijn

Jullie die in vrijheid leven en dat willen voor de hele wereld. Wij wisten wat de mensenrechten zijn in jullie mooie land. Jullie houden niet van discriminatie op geslacht, huidskleur, taal en religie. Ik zal mijn verhaal niet vertellen, want jullie kennen het verhaal van de oorlog, die wij hebben beleefd en wat ons heeft beroofd van alles. Gewoon omdat we vrede en vrijheid wilden, zoals jullie die hebben.

Zij is een meisje dat hier woont, ik ontmoette haar en ik luisterde naar haar verhaal en dat greep me aan: ik ben een meisje in de lente van mijn leven. Ik hou nog steeds van het leven en ik droom om te leven, om met mijn gezin in vrede en veiligheid zijn. Ik wilde van gewone kleine rechten genieten, maar weg van de oorlog, vervolging en pijn die we hebben geleden. Ik ben een meisje dat werd gedwongen om te ontsnappen, omdat de oorlog sterker dan mijn dromen was. Maar mijn overtuiging gaf me kracht om morgen te leven.

Kleine dingen

Ik wist niet dat de oorlog mij naar een vredig land zou brengen. Nu wonen mijn gezin en ik in een mooi dorp met prachtige huizen en grote tuinen, het is vol met gekleurde bloemen en waarin de lucht schoon is. De mensen zijn vol van goedheid en liefde en behulpzaamheid. We hebben een groot huis en een ruime tuin, waar ik ’s avonds met mijn broers zit te eten en te lachen. We onthouden zo kleine dingen van ons land. Daarna doen we de lichten uit en ieder van ons gaan naar zijn kamer. Wij worden wakker in de ochtend en we openen de zachte gordijnen tot de zon ons leven verwarmt.

Mijn moeder was het mooiste in onze ochtend.

Wij pakken onze fietsen en we gaan verder met ons nieuwe leven en we vergeten het pijnlijk verleden. Ik rijd ook op mijn fiets en ik draag mijn mooiste kleren. Ik laat mijn haar met de lucht meevliegen. Ik zie alleen een gouden zon en een groen land en ik herinner me ook de kapotte straten in mijn land. Het is belangrijk dat ik nog mijn droom heb en ik onderweg ben naar mijn nieuwe school. Ik zal hen in de school vertellen dat ik blij ben. De oorlog was de reden dat ik veranderde van school, naar een plek voor vluchtelingen die geen huis hebben.

Nieuwe vrienden

Het is eerste dag, ik ben bang maar gelukkig is iedereen hier aardig, en ze willen me helpen. Ik heb vrienden nu en ik zit in de klas, ik ben als alle andere meiden. Ongelofelijk… na een paar dagen veranderde alles in mijn mooie school. Ik weet het niet wat er is gebeurd, iedereen vermeed met mij praten. Als ik met hen stond, voelde ik me zo alleen. Als het pauze was, hoorde ik hun hoge lachen naar mij. Op dit moment moest ik naar WC gaan want ik moest heel hard huilen.

Ik werd walgelijk van hen.

Niemand wilde naast mij zitten in de klas. Ze sloegen me; ze zeiden tegen mij: “We kunnen niet als vrienden voor jou worden, jij bent een vluchteling en moet je terug naar jouw land. Jij kunt niet goed praten zoals wij.” Ik zei tegen hen dat ik hier niet ben geboren en dat ik hard ga studeren om mijn taal beter te leren kennen. Alle momenten op school waren heel lang voor mij. Ik dacht dat als ik mijn docent over mijn probleem zou vertellen, ik een oplossing zou krijgen.

Vloek van de oorlog

Ze zei tegen mijn vader: “Jij kunt jouw dochter naar een andere school brengen, want studenten hier houden niet van de vluchtelingen en hun ouders evenmin.” Waarom? Omdat je een vluchteling bent… Als zij naar andere school gaat, zal ze nieuwe vrienden zoeken, ze opnieuw verliezen en ze zal weer te huilen…

Ik ben zeker dat het de vloek van de oorlog is, die ons achtervolgt met onze namen. En dat begon toen onze naam ‘vluchteling’ werd.De wereld kent mij als vluchteling, maar vergeet dat ik mens ben. Ik kan voelen en liefhebben. In mijn kleine hartje is er heel veel pijn.

Ik wil deze pijn naar geluk veranderen.
Ik wil graag de mooie harten van jullie raken.
Ik wil tegen jullie zeggen dat ik zoals jullie wil zijn.
Ik wil graag studeren, werken en helpen, want hier ik heb mijn nieuwe leven gevonden .
Ik wil niet een last voor jullie land zijn.

Ik ben niet onwetend

Ik wil graag dat jullie weten wat het is om een vluchteling te zijn, die naar jullie land is gekomen en de rest van zijn leven wil blijven om hier te zijn! Ik ben geen moordenaar, geen dief, en ik ben niet onwetend. Toen ik vluchtte over de grens, had ik geen voedsel en geen warmte. Ik kwam vermoeid naar jullie. Dankzij jullie heb ik het leven teruggekregen.

Ik ben niet een instrument van terreur en angst. Ik ben een vluchtelingjournalist, arts, ingenieur, advocaat, leraar. Jullie hoeven niet de angst in de harten van de kinderen zaaien. Vertel hen dat we allemaal mensen zijn en we het verdienen om te leven. Vertel hen dat ik een nieuw begin nodig heb, want ik heb geen verleden. Ik wil graag een plek voor en van mezelf vinden, niet zoals een plaats van de oorlog.

Bron van mijn kracht

Ik wil graag dat jullie bron van mijn kracht zijn, die ik door de oorlog verloor. Breek me niet opnieuw, want ik heb nog mezelf niet gerestaureerd… Ik wil graag leven zonder angst. Ik wil graag hardop kunnen zeggen dat de harten van onze kinderen niet de prijs van de oorlog betalen. Ik wil graag dit alles, want ik woon in het land van vrijheid en vrij ademen.

Ik weet dat de naam van een vluchteling is nog steeds vaag voor veel mensen, dus ik heb hulp nodig, want ik kan niet alleen hun ideeën veranderen. Helaas! Iedere vluchteling heeft heel veel pijnlijke verhalen, en hij koos niet om vluchteling te zijn.