‘Het bewijs dat rechtvaardigheid, hoe laat het ook komt, uiteindelijk zal zegevieren’

Toen ik Syrië verliet, was ik nog een klein meisje. Mijn grootste droom was om mijn studie af te maken en mijn moeder trots te maken. Journalistiek was nooit iets waar ik aan dacht. Maar toen de oorlog begon en we van stad naar stad moesten vluchten om aan de bombardementen te ontsnappen, wist ik dat ik journalist wilde worden.

Ik geloofde dat de wereld niet zag wat er met de mensen in mijn land gebeurde – de onderdrukking, de arrestaties en de ontzegging van onze stem en vrijheid. Toen we gedwongen werden Syrië te verlaten en de moeilijke weg van vluchtelingen te bewandelen, en uiteindelijk Nederland bereikten, besloot ik: ik ga journalistiek studeren. De wereld moest weten wat we hadden meegemaakt. Hoe het regime levens heeft vernietigd, families verscheurd en hoop heeft weggenomen. Veertien jaar van oorlog, onrecht, corruptie en ballingschap volgden. Elke dag keek ik naar het nieuws, elke dag opnieuw. Het was deze strijd die me motiveerde om mijn studie en mijn reis in de journalistiek te beginnen, met dezelfde hoop die veel vrije Syriërs delen: dat rechtvaardigheid op een dag zal zegevieren en het dictatoriale regime zal vallen.

Ik geef toe dat ik mij na al die jaren, terwijl ik mijn volk in Syrië zag lijden en de wereld niets deed, verraden voelde. Voor een moment geloofde ik dat rechtvaardigheid in deze wereld niet bestond en dat onze pogingen om de wereld te laten zien dat Bashar Al-Assad een misdadiger is, tevergeefs waren.

Maar toen de dag kwam waarop het regime viel – die nacht waarin ik niet kon slapen, terwijl ik keek naar de onwerkelijke berichten op het nieuws – voelde ik een overweldigende vreugde. Ik huilde en lachte tegelijk. Dit was de eerste keer in jaren dat we als Syriërs van vreugde huilden. Het was alsof een droom uitkwam. Het was het bewijs dat rechtvaardigheid, hoe laat die ook komt, uiteindelijk zal zegevieren.

De verhalen over de gevangenen, de corruptie en het onrecht die na de val van het regime aan het licht kwamen, waren geen verrassing voor ons Syriërs. ik leerde één ding: wanneer we in gevaar zijn, worden we gedwongen om de pijn te verdragen, zelfs wanneer we denken dat er geen hoop meer is.
Hoewel de val van Assad een belangrijk keerpunt is, geloof ik dat het slechts het begin is van een lange weg naar stabiliteit en wederopbouw. Syrië is verscheurd door oorlog, verdeeldheid en externe inmenging. Het herstel zal tijd, leiderschap en internationale samenwerking vergen.

Daarnaast is het essentieel dat er gerechtigheid komt voor de slachtoffers van het regime en dat er verzoening wordt gezocht tussen de verschillende gemeenschappen in Syrië. Anders riskeren we een nieuwe cyclus van geweld. Maar ondanks de uitdagingen geloof ik in de veerkracht van de Syrische bevolking. De afgelopen jaren hebben we geleerd om door te zetten, zelfs in de donkerste tijden. Dit geeft me hoop dat Syrië met de juiste ondersteuning een vreedzaam en rechtvaardig land kan worden.

Ik kijk naar de toekomst met zowel voorzichtig optimisme als realisme. De val van Assad is niet het einde van onze strijd, maar wel een nieuw begin.