Een gesanctioneerd regime met moderne wapens

Het geweld is onmenselijk. Het geweld waarmee de Revolutionaire Garde in Iran de demonstranten te lijf gaat. De wapens waarmee zij hun landgenoten vermoorden zijn van het nieuwste model. De auto’s en motoren die zij bij hun achtervolgingen gebruiken zijn verschrikkelijk snel. De beeld- en geluidsapparatuur die zijn bij hun opsporing gebruiken, is supermodern. Niks van dit alles is gemaakt in Iran. Hoe en door wie wordt het regime bij hun terreuracties tegen hun eigen volk gesteund?
De gemiddelde Iraniër moet al vier decennia lang genoegen nemen met een tekort aan alles. Dit wordt veroorzaakt door een verziekt economisch systeem, met corruptie.
De enorme inflatie en werkloosheid zijn hiervan het gevolg. De gewone mensen moeten zuinig zijn en leven onder de armoedegrens. De enorme kloof tussen rijk en arm wordt ontkent door het regime, dat verwijst naar de sancties die zijn opgelegd door de wereldmachten — de grote vijanden.
Maar hoe komt een gesanctioneerd regime aan zoveel moderne wapens en materieel om de onderdrukking en de terreur in stand te houden? Hoe kan zo’n zogenaamd geïsoleerd regime als Iran zo machtig zijn, en met zijn lange armen aanwezig zijn in alle landen van het Midden-Oosten?
Hoe kan zo’n land, zonder steun van de rest van de wereld, binnen een dag een hoge muur optrekken rond het land, zodat niemand weet wat daarachter gebeurt? Hoe kan zo’n regime demonstranten de mond snoeren en betogers vermoorden, terwijl de rest van de wereld dat niet kan en wil zien?
Al veertig jaar lang wordt een groot deel van het nationale inkomen, verdient met de verkoop van olie, naar het buitenland gesmokkeld. Ook wordt er in ruil voor legale of illegale olieverkoop, wapens en andere moderne apparatuur geleverd aan het regime. Wapens die gebruikt worden in de oorlogen van Jemen en Syrië, en in vrijwel alle andere oorlogen in het Midden-Oosten.
Een regime dat niet gesteund wordt door het volk, kan een dictatuur alleen instandhouden met hulp van buitenaf. Zonder olie, en zonder de strategische plek die Iran inneemt op aarde, is dat ondenkbaar.
De afgelopen veertig jaar is alle oppositie uitgeschakeld. De leiders zijn verjaagd of vermoord. Door angst en verdeeldheid, is er geen eenheid meer onder de tegenstanders van het regime.
Tijdens verkiezingen hebben Iraniërs de keuze uit twee kandidaten die allebei door het regime naar voren zijn geschoven. In Iran zeggen mensen dat zij moeten kiezen tussen de slechte en de slechtste kandidaat
Dit alles heeft ervoor gezorgd dat er in de afgelopen veertig jaar niets is veranderd in Iran. Het volk wordt verdooft door een dogmatisch orthodox geloof, dat werkt als opium. Om de zoveel jaar ontstaat er spontaan een tegenbeweging die met veel geweld in de kiem wordt gesmoord.
Zelfs nu, dit allemaal wetende, kunnen we geen eenheid vormen. De angst voor het regime, dat zelfs tot in Europa en Amerika tegenstanders bedreigt, achtervolgt en vermoord, is veel te groot geworden.
Laten wij hopen dat het nog niet te laat is. Dat het Iraanse volk laat zien dat zij de onderdrukking niet blijft slikken.  Laten wij hopen dat zij laat zien dat het bevrijdingsvuur niet blijft smeulen, maar opvlamt.