Voor een nieuwkomer is proeven altijd goed

In de pers staan verhalen over vluchtelingen die blijven steken in hun eerste stappen in het land van asiel. Ze vinden het moeilijk om tot in detail grip te krijgen op het leven van de mensen, hun gewoontes, denkpatronen en de geschiedenis van het land. Dat is echter nodig om een duidelijk beeld van dit land te krijgen en er zo snel mogelijk te integreren. Veel vluchtelingen lijden onder het beperkte contact met Nederlanders, maar vinden contact maken met hen moeilijk, waardoor ze binnen hun oude kring blijven. Ze vinden het noodzakelijk dat een Nederlander hen bij de hand neemt om de ‘ins and outs’ van dit land te leren kennen.

Voordat we naar Europa kwamen en tijdens de tocht over ruige wegen en zeeën, begeleidde de Europese droom de meesten van ons: het veilige en gelukkige leven. We dachten dat Europa de plek was waar we al onze dromen gemakkelijk waar konden maken, maar na onze aankomst botsten we op een groot aantal obstakels. Europa is een paradijs, maar niet gratis. Europa heeft een leven met eigen bijzonderheden, eigen gewoontes en andere ideeën dan je zou denken.

De eerste stap is dus dat wij op een pragmatische manier met dit land leren omgaan, denk ik: onze vooroordelen en ideeën over dit land opzij zetten, begrijpen dat deze eerste ideeën, waardoor wij botsten met de rots van de werkelijkheid, niet realistisch zijn. De tweede stap is beginnen met de ontdekkingstocht. Deze stap is moeilijker. Velen van ons hebben hulp nodig van Nederlanders, als kleine kinderen bij hun eerste stappen.

Het is voor ons belangrijk dat we hier zelf leren lopen, als we geen hulp kunnen krijgen. Vooral als je weet dat Nederland in 2017, volgens een studie van het netwerk ‘InterNations’, op de 53e plaats staat van de 65 landen, in termen van hoe gemakkelijk het is om vriendschappen op te bouwen. Dit land is heel verschillend van het land van herkomst, en in veel opzichten is het goed voor ons om nieuwe werelden buiten onze kring te ontdekken. Dus het proeven van dit land is goed: wij moeten alles proeven om niet buiten het land waarin we wonen te blijven. Het doel is niet ermee samen te smelten en te vergeten waar je vandaan komt, tenzij je dat wilt.

In Syrië dacht ik nooit dat ik iets rauws zou eten, maar hier heb ik een paar keer haring gegeten. Het was een uitdaging ongekookt of ongegrild vlees te eten, maar ik wilde weten wat Nederlanders in mijn stad zo vaak eten. Het is belangrijk voor mij, dat ik het heb geprobeerd en ik vond de smaak van haring heel normaal, maar niet zo lekker als de Nederlanders tegen mij zeiden dat hij zou zijn.

Proeven doe je niet alleen met je mond, maar ook met je hart, je brein en je ogen. Ik denk dat de meeste nieuwkomers in Nederland horen over het Red Light District in Amsterdam en het bezoeken daarvan. De straat van mooie en bijna naakte vrouwen. Daar kun je je verliezen in het plezier en de vreugde van de vrijerij en seks. Toen ik in het AZC was, vertelde een Egyptische jongen me over deze straat en over de vrouwen daar. Het praten over die vrouwen werd iets magisch en tegelijkertijd iets intimiderends. Ik proefde deze straat in mijn verbeelding, het voelde bijna als een buitenaards paradijs, waar je elke vrouw kan kiezen om samen het plezier te delen. Na een tijdje ging ik speciaal naar Amsterdam om het paradijs op aarde te zien. De vrouwen waren echt zo mooi als poppetjes. Ik was verbaasd over wat ik zag. Ik had nog nooit zoveel bijna naakte vrouwen gezien, en toen ik voor een van hen stond, wees ze naar mij om bij haar te komen. Deze straat behoort niet tot de wereld die ik ken, mijn ogen proefden al deze lichamen, en ook geloofden mijn ogen niet wat ze zagen. Bij het tweede bezoek vroeg ik me af: worden ze achter deze rode ramen vastgehouden? Ze lijken op de etalagepoppen in de kledingwinkels: die modellen van menselijke objecten, zonder geest en ziel. Maar deze vrouwen, waar zijn hun geesten gebleven? Deze vragen hebben me uit mijn waanparadijs verdreven. Ik was ook geschokt toen ik een onderhandeling tussen een Aziatische toerist en een van die vrouwen zag over de prijs van haar lichaam. Plezier wordt niet gekocht, maar wordt vrijwillig gegeven aan degenen die het verdienen. Ik schaamde me toen, want ik dacht alleen aan hun lichamen maar niet aan hun tragedie. Daarna heb ik over de tragedie van de vrouwen van deze straat een film gezien en artikelen gelezen. Eerder had ik niet te maken met meisjes die in de prostitutie werken, en ik weet dat veel van hen dat werk niet willen, maar nu voel ik hun tragedie door wat ik heb gezien.

Ik ben tot nu toe het leven hier aan het proeven. Ik ontdekte dat sommige aspecten van het leven slecht smaken, en andere heerlijk. Ik denk dat het leven zo is. Nadat we uit ons land zijn ontworteld, is ons lot om ons in nieuwe grond te planten. Onze vruchten zullen niet rijpen als we niet in deze nieuwe grond binnendringen.

Bronverwijzing: InterNations

Fotografie (boven): Wikimedia Commons
Fotografie (onder): Rob Godfried