Voor een land dat elke dag een stap terug doet op het gebied van persvrijheid en vrijheid van meningsuiting, denk ik dat we het beter kunnen hebben over ‘personderdrukking’ in plaats van ‘persvrijheid’, schrijft Mehmet Fırat Özgür

Erdogans steun aan de Palestijnen is hypocriet, vindt Bahman Azarmidkht. Waarom presenteert Erdogan zich namens tweeëntwintig Arabische landen als verdediger van de Palestijnse rechten? Is dit niet slechts politieke manipulatie?

Door de aardbeving keerde de horror en angst terug in de levens van gevluchte en ontheemde Syriërs, schrijft Ghenwa Al-Kabra. Ze sprak met drie nabestaanden.

Tawfeeq Mousa bleef na de aardbeving in Turkije en Syrië niet ‘hulpeloos wachten bij de halte van wanhoop’, maar kwam samen met anderen in actie.

Na meer dan zes jaar als journalist in Turkije te hebben gewerkt, komt in 2017 voor Handan Tufan het moment om te vluchten omdat ze ‘niet anders kan’.

In het Midden-Oosten heerst een cultuur van geheimhouding. Een beetje zoals bij de maffia, vindt Mehmet Sezgin. Over misdaden uit het verleden wordt niet gesproken.

Hoe kunnen Turken huilen om Palestijnse of zwarte slachtoffers van geweld en racisme, maar applaudisseren als Koerden worden vermoordt, vraag Mehmet Sezgin zich af.

‘Turkije is de grootste gevangenis ter wereld voor journalisten,’ betoogt Serkan Ince, ‘vooral voor Koerdische journalisten.’ Een beschouwing over de teloorgang van persvrijheid in het land dat hij ontvluchtte.

Leven als vluchteling in Turkije is één van de ergste dingen die een mens kan overkomen. Je bent helemaal niemand en je stelt niets voor, vindt Handan Tufan

Qasem Soleimani was betrokken bij plannen gerich tegen de Koerden in Turkije, Iran, Irak en Syrië. Voor de Koerden is zijn uitschakteling van grote betekenis.