Er bestaat een verborgen wereld in Nederland van wanhopige, getraumatiseerde mensen. Ze proberen te overleven zonder dak boven het hoofd, zonder geld, zonder ziektekostenverzekering of enig ander recht. Het is de wereld van de vluchteling die oorlog en geweld ontvluchtte en van wie de asielaanvraag onterecht is afgewezen.

Toen ik in de noodopvang voor asielzoekers in de Amsterdamse Havenstraat begon te werken, in september 2015, hingen er op de muren A4-tjes met de mededeling dat de mensen daar enkele weken zouden verblijven, voordat ze zouden verhuizen naar een andere locatie en hun asielprocedure zou beginnen. Het werden acht maanden.

De noodopvang Havenstraat sloot ongeveer een jaar geleden, maar met een aantal mannen heb ik nog veel contact. Ik vind het bijzonder om mee te maken dat ze steeds weer een andere fase van hun Nederlandse leven ingaan. 

Bijna drie jaar geleden zag ik hem voor het eerst: Een kind van vijf in het kantoor van het IND in Den Bosch. Hij was aan het spelen. Toch leek hij niet op andere spelende kinderen, stotterend, zonder ouders.

Wat gebeurt er met vluchtelingen die zich willen vestigen in Nederland? Dat proces blijft voor buitenstaanders vaak nog onduidelijk. Hier een poging het wat beter te laten zien.