Hoe mijn twee stages symbool staan voor mijn twee levens

In deze columnserie schrijft Salwa Zaher over de reis van Syrië naar Nederland. Met haar ervaringen wil zij Nederlanders laten zien welke dilemma’s ze tegenkomt als statushouder, vrouw, moeder van twee kinderen en Syrische journalist in Nederland. In haar volgende column kijkt ze vanuit haar stages terug op haar leven.

Binnen Europa heb ik twee stages gelopen. Ze verschilden erg van elkaar in situatie en mogelijkheden. Tussen de tijd van mijn eerste stage bij het Europese parlement in Brussel en de stages bij verschillende zorginstellingen in Nederland, realiseer ik mij de nieuwe betekenis van mijn pijngevoel.

Op dit moment geloof ik in geen enkele psychologische therapie meer, want geen behandeling of pijnstiller kan mijn ingewikkelde pijn bestrijden of verzachten. Niemand kan me mijn vorige bed teruggeven en niks heeft de kracht om mijn eigen bestaan terug te draaien. Ik durf nu niets te zeggen over mijn eerdere werkervaring als journalist tegen mijn nieuwe collega’s en docenten, omdat ik bang ben dat zij mijn oude bestaan niet accepteren.

Mijn verhaal lijkt op een sprookje, omdat veel mensen niet kunnen geloven dat er maar twee jaar zit tussen mijn vorige en mijn huidige leven. Mijn eerste stage vond plaats in 2010. Toen liep ik stage als journalist en iedereen accepteerde mij als een echt persoon. In 2012 veranderde mijn leven in dat van een normale burger naar het leven van een illegale burger en van een illegale immigrant werd ik een vluchteling. Vervolgens werd ik een afhankelijk persoon die haar zelfredzaamheid en eigen regie over haar leven verloor.

Het Europees Parlement

Mijn eerste stage als journalist bood me een uitgelezen kans om het Europese Parlement te ontdekken en een kijkje te nemen in de indrukwekkende vergaderzaal waar de 751 Europarlementsleden debatteren over de toekomst van Europa. Bovendien maakte ik voor het eerst kennis met de status en positie van de Europese Unie. Ik volgde verschillende plenaire vergaderingen en zag een aantal debatten. Daarnaast ontmoette ik enkele parlementsleden. Een aantal daarvan kon ik interviewen, onder anderen Sajjad Karim uit Groot-Brittannië en Jiří Maštálka uit Tsjechië. Ik herinner mij hoe makkelijk het voor mij was om een praatje te maken met parlementsleden in het Europese parlementsgebouw.

Tijdens deze stage heb ik veel verslagen over mijn werk geschreven en veel interviews gedaan met gasten van het Europese parlement zoals Julian Assange, de grondlegger van de klokkenluiderwebsite Wikileaks. Ook schreef ik voor het eerst iets over Nederland; een artikel over de Nederlandse schrijfster Naema Tahir. Mijn stage was heel leerzaam. Alles was nieuw en uniek voor mij. Het constante sluiten van overeenkomsten inspireerde mij om een doorzetter te blijven.

Lachen wordt een pijnlijke beleving

Op dit moment loop ik stage bij een organisatie voor dagbesteding voor verstandelijk beperkten. Aan de ene kant leer ik veel over verschillende syndromen en symptomen. Dagelijks moet ik deze mensen begeleiden, waarbij ik rekening houd met hun wensen en behoeften, om ze uiteindelijk een mooie dag te bezorgen. Aan de andere kant word ik jaloers op hun leven. Als ik ze zie lachen van oor tot oor probeer ik hen te imiteren, maar mijn vluchtsyndroom belemmert mij om door te zetten.

Tijdens deze stage probeer ik te leren hoe ik mezelf meer bewust kan maken van de complexiteit van mijn pijn. Ik moet leren om de symptomen van mijn eigen syndroom van mijn vorige leven niet te vermijden, maar deze te ervaren.

Ik heb mindfulness-therapie beoefend om te leren hoe ik mijn huidige leven mooier kan vinden, maar ik krijg elke keer een eigenaardig gevoel. Voor de mensen bij de dagbesteding is pijn heel anders dan voor mij want ‘wat niet weet, wat niet deert’. Daarom is het leven voor hen gemakkelijker dan voor mij.

In stilte pijn lijden

In de loop van de tijd dacht ik dat mijn hart en mijn hersenen vanzelf zouden herstellen. Precies het tegenovergestelde gebeurde: mijn pijn werd dieper en harder. Ik moet mijn vorige leven vergeten en ik moet mij gedragen alsof er niks aan de hand is. Acceptatie wordt het belangrijkste woord in mijn leven.

Nu heeft het woord ‘stage’ een andere betekenis gekregen in mijn leven. Een andere stage in een andere wereld, met andere taal en andere tijd. Nu krijg ik in plaats van werkervaring andere ervaringen. Ik zit de hele tijd met mijn lijdende ziel in stilte pijn te lijden. Ik leer om naar buiten vrolijk en tevreden te blijven.

Tussen mijn twee stages moest ik een andere betekenis van de woorden leren en ander gedrag aanleren. Ik heb geleerd hoe ik mijn pijn verdraag zonder uit balans te raken.

Beeld: Emma Ringelding